Planowanie pracy

1.Formy organizacji.
2.Proces technologiczny.
3.Planowanie pracy.
4.Produkcja jednostkowa.
5.Produkcja wielkoseryjna.
6.Produkcja ciągła.

1.Forma organizacji to sposób zaplanowania sobie skutecznej i efektownej pracy w różny sposób np. notowania czy zapisywania w różnych miejscach.

2.Proces technologiczny uporządkowany ilościowo i jakościowo zbiór czynności zmieniających właściwości fizyczne  (kształt, wielkość),formę występowania lub właściwości chemiczne określonej substancji (materiału, surowca). Proces technologiczny razem z czynnościami pomocniczymi (np. przemieszczanie materiału) stanowią proces produkcyjny, w wyniku którego otrzymywany jest produkt.

3.Planowanie pracy - proces ustalania celów i odpowiednich działań, by je osiągnąć. Opisując bardziej szczegółowo, jest to projektowanie przyszłości, jakiej się pragnie, oraz skutecznych środków jej organizacji. Planowanie to również przewidywanie warunków działania w ramach określonych granic czasowych, wyznaczanie celów i zadań oraz środków i sposobów ich najkorzystniejszej realizacji. Zróżnicowanie horyzontu czasu, do którego odnosi się planowanie, a w związku z tym możliwości rozpoznania kwantyfikacji uwarunkowań działania prowadzą do wyróżnienia planowania strategicznego (długoterminowego) oraz planowania operatywnego (krótkoterminowego).

• produkcja jednostkowa – liczba wykonywanych jednorazowo wyrobów nie przekracza kilku sztuk, zwykle na zamówienie (nie „na skład”); obejmuje duży asortyment o niewielkiej powtarzalności

Nr.dziennika: 9,16,17,14,19

Rodzaje połączeń materiałów

  1 Rodzaje rozłączne i nierozłączne                        5           13             10
  2 Budowa i działanie lutownicy
  3 Budowa i działanie wiertarki
   

                                                          Rodzaje rozłączne i nierozłączne

Nierozłączne i rozłączne połączenia elementów mechanicznych.
Połączenia:
nierozłączne (spawane, zgrzewane, lutowane, klejone, nitowe, od kształtne takie jak zaginanie lub zawalcowanie)
rozłączne (śrubowe, gwintowe, kształtowe) - można wielokrotnie rozłączać i łączyć elementy bez ich uszkodzenia
Połączenia nie rozłączne:
Spawanie - to łączenie metali przez lokalne roztopienie ich brzegów i zazwyczaj wprowadzenie trzeciego roztopionego materiału.

                                                           Budowa i działanie lutownicy

Lutownica to narzędzie służące do lutowania. Składa się ona z kolby, służącej jako uchwyt oraz grota, czyli części mającej bezpośredni styk ze spoiwem – lutem. Możemy je podzielić na:
-lutownice transformatorowe, w których wysoka temperatura jest uzyskiwana poprzez przepływanie prądu o dużym natężeniu przez drut, który jest zarazem grotem. 

-lutownice grzałkowe (oporowe), w których metalowy (zazwyczaj miedziany lub wykonany ze stopów miedzi) grot podgrzewany jest elektryczną grzałką.

-lutownice z elektrodami grafitowymi zbudowane są na bazie transformatora, który zasila szczypce wyposażone welektrody węglowe. 
-lutownice gazowe, których grot podgrzewany jest palnikiem zasilanym gazem. Możliwe jest użycie takiej lutownicy bez grota – wówczas wykorzystywane są gorące gazy spalinowe.

-lutownice podgrzewane zewnętrznym źródłem ciepła                                                 
 to po prostu miedziany grot na uchwycie; grot po podgrzaniu w płomieniu palnika (np. na kuchence gazowej) przez kilkadziesiąt sekund zachowuje na tyle wysoką temperaturę, że umożliwia lutowanie.Działa na zasadzie podobnej do żelazka z duszą.

                                                               Budowa i dzialnie wiertarki

NARZĘDZIA :)

1.Rodzaje narzędzi:

1. Mechaniczne – urządzenie stałe lub ruchome, które nie będąc maszyną, mechanizmem lub narzędziem umożliwia wykonanie potrzebnej czynności przez maszynę.Przykład: wózek ręczny, rusztowanie, silos;

Wózek ręczny 

 Rusztowanie

Silos

2. Przyrząd pomiarowy – urządzenie,układ pomiarowy  lub jego elementy przeznaczone do wykonywania pomiarów samodzielnie albo w połączeniu z jednym bądź wieloma urządzeniami dodatkowymi. Również wzorce miary (etalony), wzorce inkrementalne i materiały odniesienia są traktowane jako przyrządy pomiarowe.

Materialny etalon kreskowy metra obowiązujący do roku 1960

Jednomiarowe wzorce kontrolne –płytki wzorcowe

Wielomiarowy wzorzec użytkowy objętości

3. Ręczne -przewidziany do trzymania w ręku podczas normalnego użytkowania, przy czym silnik elektryczny, jeżeli jest zastosowany stanowi integralną część przyrządu.

Dłuto 

Młotek

Piła 

2.Budowa i działanie suwmiarki

Suwmiarka jest to przyrząd pomiarowy służący do mierzenia grubości, średnic oraz głębokości przedmiotów. W celu dokonania pomiaru odsuwamy suwak suwmiarki w prawo, tak aby mierzony element przedmiotu mieścił się między rozsuniętymi szczękami. Zsuwamy następnie szczęki na przedmiocie, tak aby krawędzie ograniczające zadany wymiar były prostopadłe do prowadnicy. Następnie dosuwamy szczękę przesuwną aż do zetknięcia się płaszczyzny dotykowej szczęk z krawędzią przedmiotu. Nie należy zbyt mocno dociskać ponieważ może to spowodować błąd w pomiarze. Odczytujemy liczbę całych milimetrów wskazaną przez zerową kreskę noniusza, oraz liczbę dziesiątych części milimetra wskazaną przez kreskę noniusza znajdującą się na przedłużeniu pewnej kreski podziałki prowadnicy.

Suwmiarka

3.Budowa i działanie mikrometrów  

Mikrometr (zwany także mikromierzem, dla odróżnienia od mikrometra, jako jednostki miary długości) - przyrząd pomiarowy służący do mierzenia wymiarów geometrycznych przedmiotów z rozdzielczością rzędu 0,01 mm lub 0,001 mm (cyfrowy). Mikrometr kabłąkowy z płaskimi powierzchniami pomiarowymi został opracowany przez Jeana Laurenta Palmera w 1848 r., a jego produkcję seryjną rozpoczęła w 1867 r. brytyjska firma BROWN & SHARPE. Zasadniczą częścią mikrometru jest precyzyjnie wykonana śruba mikrometryczna o skoku 0,5 mm (rzadziej 1 mm) i zakresie 25 mm (czasem 50 mm). Dopuszczalny błąd wykonania pary gwintowej (tzn śruby wraz z nakrętką) nie przekracza 4 μm/25 mm co limituje osiąganą niepewność pomiaru przyrządów mikrometrycznych. 

Mikrometr 

Sploty

Rodzaje splotów

1. Sploty podstawowe :

• splot płócienny - jedna nitka osnowy przeplata się z nitką wątku ; zwany jest inaczej splotem prostym ; prawa i lewa strona tkaniny są takie same,

 Splot płócienny

• splot skośny - jedna nitka osnowy przeplata się z jedną nitką wątku, przy czym w każdym nowym rzędzie przeplot przesunięty jest i jedną nitkę; inaczej zwany splotem rządkowym; lewa i prawa strona różnią się od siebie, na tkaninie widać skośne paski,

• splot skośny łamany (jodełka) - powstaje poprzez zmianę  kierunku przebiegu prążków. Podczas jego wykonywania zmianę kierunku uzyskuje się dzięki przesunięciu punktów przeplotu o jedną lub więcej nitek wątku . W ten sposób wierzchołki tworzony załamań nie stykają się ze sobą . Często wzór splotu podkreśla się dodatkowo [poprzez użycie różnych kolorów nitek wątku i osnowy . 

• splot atłasowy - punkt przeplotu nitki osnowy z wątkiem są rozproszone po powierzchni tkaniny, przez co są słabo widoczne - powierzchnia jest gładka i zależnie od odpowiedniego rodzaju nitek - błyszcząca; powierzchnia błyszcząca to atłas, a matowa to satyna.

2. Sploty pochodne :

• splot panama - minimum dwie nitki wątku przeplata się z taką samą liczbą nitek osnowy;  powierzchnia tkaniny wygląda jakby składała się z kwadracików,

• splot rypsowy pionowy - poprzez całkowite zakrycie kilkoma nitkami wątku pojedynczej nitki osnowy w raporcie powstają prążki poprzeczne - gdy nitki osnowy pokrywają kilka nitek wątku, w osnowie uzyskuje się splot rypsowy poziomy,

• splot skośny złożony - trzy nitki wątku przeplatają się z trzema nitkami osnowy przy czym w kolejnych rzędach skos przesunięty jest o jedną nitkę osnowy.

3. Dzianina - wyrób włókienniczy. Powstaje w wyniku działania - tworzenia oczek z nitek przędzy i łączenia ich z sąsiednimi oczkami w kierunku pionowym i poziomym. Dzianinę można wykonać ręcznie lub maszynowo.

4. Dzianie - robienie na drutach. Polega na przeciąganiu przez siebie na różne sposoby pętelek nici, w wyniku czego powstaje dzianina

5. Ściegi ręczne i maszynowe :

a)  ściegi przed igłą :

• ścieg właściwy - ścieg, w którym nitkę przewleka się przez materiał od strony prawej do lewej lub z góry na dół w jednakowych odstępach

• ścieg okrętkowy - polega na ukośnym wkuwaniu nitki w jednakowych odstępach

• ścieg fastrygowany - długość ściegu jest znacznie większa niż odstępy między miejscami, w których przewleczono nitkę; stosuje się go do chwilowego łączenia tkanin,

• ścieg pętelkowy - co drugi, trzeci ścieg pozostawia się luźniejszy w formie pętelki; służy do kopiowania, przenoszenie konturów,

b)  ściegi za igłą :

• ścieg właściwy - jest to najprostszy ścieg, nitkę przewleka się przez materiał od strony lewej do prawej, przy czym igłę wbija się za nitkę wyciągniętą z materiału,

• ścieg stębnowy - igłę wkuwa się w miejsce zakończenia poprzedniego ściegu, a wyciąga w odległość dwóch ściegów,

c) ściegi dziergane :

• ścieg właściwy równoległy - wykonuje się go od strony lewej do prawej, przy czym igłę wbija się pionowo,

• ścieg łańcuszkowy - po wyjęciu igły z materiału wbija się ją w to samo miejsce, tworząc oczko, przez które wyciąga się igłę,
  

• ścieg gałązkowy - wykonywany od strony lewej do prawej, składa się ze skośnych odcinków nitek ułożonych w dwóch krzyżujących się ze sobą,

d) ściegi krzyżowane :

• ścieg półkrzyżykowy - wykonywany pojedynczymi ściegami ukośnie,

• ścieg krzyżykowy - składający się z dwóch nitek ukośnych przecinających się pod kątem prostym,

• ścieg zakopiański - polega na krzyżowaniu się ukośnych nitek pod kątem prostym w jednej trzeciej wysokości,

6. Szwy ręczne i maszynowe :

a) szwy łączące :

• szew zwykły stojący lub płaski - polega na połączeniu ze sobą dwóch brzegów tkaniny, brzegi należy zabezpieczyć przed strzępieniem,

• szew bieliźniany - podwójny, bardzo mocny, zabezpiecz brzegi przed strzępieniem, 

• szew zakładkowy - stosowany do marszczenia materiału

• szew stykowy - stosowany do łączenia skór - stykowo, bez zakładki, 

b) szwy brzegowe :

• szew obrębiający - stosowany do wykańczania  brzegów tkanin gotowych wyrobów,

• szew francuski - podwójny, mocny, zabezpieczający brzegi przed strzępieniem,

• szew nakładkowy -  używany do naszywania jednej części tkaniny na drugą, np. kieszeni,

•  szew wpuszczany - polegający na wszyciu jednej tkaniny pomiędzy dwie inne,

• szew lamówka - ozdobne zakończenie brzegu przez naszycie na niego drugiego materiału, np. taśmy,

ochrona przeciwpożarowa

1.rodzaje pożarów
2.rodzaje środków gaśniczych
3.znaki ochrony przeciwpożarowej
4.droga ewakuacyjna

Rodzaje Pożarów

A – pożary ciał stałych pochodzenia organicznego, przy spalaniu których innych zjawisk powstaje zjawisko żarzenia, np. drewno, papier, węgiel, słoma, tworzywa sztuczne.
B – pożary cieczy palnych i substancji stałych topiących się wskutek ciepła wytwarzającego się podczas pożaru np. benzyna, smoła, tłuszcze, oleje, lakiery itp.
C – pożary gazów np. wodoru, acetylenu, gazu miejskiego, propanu, matanu itp.
D – pożary metali np. uranu, magnezu itp.
E – pożary urządzeń elektrycznych.
F – pożary produktów żywnościowych – tłuszczy i oleji kuchennych.

 Rysunek techniczny 

 Rysunek techniczny to konwencja graficznego przedstawiania maszyn, mechanizmów, urządzeń, konstrukcji, układów, systemów, itp., dostarczająca pełnej informacji o działaniu, wykonaniu elementów oraz montażu przedstawianego obiektu. Rysunek techniczny jest formą idealizacji i uproszczenia rzeczywistych cech przedstawianych obiektów w celu ułatwienia ich opisu.

Dimetria ukośna  (zwana kawalerską) – aksonometria, w której wszystkie wymiary obiektu równoległe do płaszczyzny OYZ przedstawia się bez zmiany długości, natomiast wymiary równoległe do osi OX ulegają skróceniu o połowę. Wymiary nierównoległe do osi OX i płaszczyzny OYZ ulegają skróceniu w różnym stopniu.

Izometria - funkcja zachowująca odległości między punktami przestrzeni metrycznej. W geometrii figury, między którymi istnieje izometria (są izometryczne), nazywane są przystającymi.

Przykład izometrii: obrót jako złożenie dwóch odbić.

Rzut prostokątny - odwzorowanie przestrzeni euklidesowej trójwymiarowej na daną płaszczyznę zwaną rzutnią, które każdemu punktowi przestrzeni przypisuje punkt na rzutni, przez który przechodzi prosta prostopadła do rzutni i przechodząca przez dany punkt przestrzeni. Rzut prostokątny jest szczególnym przypadkiem rzutu równoległego.


Rysunek poglądowy - rysunek przedstawiający tylko istotne cechy przedmiotu

Rysunek złożeniowy -  rysunek przedstawiający wszystkie podzespoły i części zespołu w złożeniu. Rysunki zespołu bywają często nazywane rysunkami złożeniowymi zespołu.

Rysunek wykonawczy - rysunek części zawierający wszystkie dane potrzebne do jej wykonania.

 

Pismo techniczne - http://www.gimnazjum.liw.pl/dokumenty/zaj_techniczne/pismo_techniczne.pdf

Pozdro - 2b

1,3,7,8,12 :3